Paradoksem Algola nazywana jest sytuacja gdy w układzie podwójnym
składniki tego układu wydają się ewoluować niezgodnie
z przyjętą drogą ewolucji gwiazd.
Zasadniczą cechą procesu ewolucji gwiazd jest
zależność jego tempa od masy gwiazdy.
Im większa jest masa gwiazdy,
tym szybsze jest tempo jej ewolucji
i tym szybciej odchodzi ona od ciągu głównego
i przechodzi przez fazę podolbrzyma czy olbrzyma.
W przypadku Algola (β Per),
gwiazdy zmiennej w gwiazdozbiorze Perseusza,
zwanej też z arabska Al Ra's al Ghul,
czyli Głowa Diabła,
obserwujemy coś zupełnie przeciwnego.
Składnik mniej masywny jest już podolbrzymem,
a drugi o masie znacznie większej pozostaje jeszcze na ciągu głównym.
Niezgodność ta wynika z występującego często w układach podwójnych
przepływu materii pomiędzy składnikami.
Przepływ ten zaburza istotnie normalny proces ewolucji gwiazdy,
powodując utratę materii przez składnik masywniejszy
na rzecz składnika mniej masywnego.
Jeśli przepływ ten ma miejsce na późnym etapie ewolucji masywniejszego składnika staje się on gwiazdą zaawansowaną w ewolucji
przy nieproporcjonalnie do wieku małej masie.
Jednocześnie mniej masywny, pierwotnie, składnik staje się gwiazdą nieproporcjonalnie młodą ewolucyjnie w stosunku do swojej, powiększonej, masy...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz